Deze nacht hebben ze alsnog iemand op de kamer komen leggen. Mijn hoop op een rustige en goede nacht was van korte duur. Deze persoon heeft elk uur controle nodig dus tegen dat ik in slaap zou vallen komt de verpleegster steeds.
Wat voor mij een straatje zonder einde betekend: niet kunnen slapen = extra vermoeidheid = extra pijn hebben = nood aan extra rust. Rust die ik hier helaas niet kan krijgen. Ik vraag me elke dag af waarom ik hier nog moet zijn. Ik krijg pijnstillers die ik thuis ook al nam, naar mijn klachten wordt niet meer gekeken, enkel 'nota van gemaakt'.
De dag bracht dan ook maar weinig nieuws. Ik wacht nog steeds tot ze de bijkomende onderzoeken gaan uitvoeren, hopelijk morgen?
Intussen denkt de dame naast mij ook dat ik haar persoonlijke verpleegster ben ofzo 'kan je eens dit, kan je eens dat'.. uiterlijke schijn bedriegt ook hier weer. Vanbuiten zie ik er niet ziek uit dus dan moet alles wel oke zijn toch? Zo'n jong meisje moet dat toch kunnen..
Deze namiddag wel een lichtpuntje van de dag. Mama en papa kwamen op bezoek en vertelden over de sponsorloop van gisteren. Ze brachten de deelnemerskaartjes mee en zo kon ik eens kijken welke bekende en onbekende namen gisteren allemaal aanwezig waren. Vrienden, buren, oud-leerkrachten, mede-petanquers maar ook tal van onbekenden.
Ik hoop dat ik snel naar huis mag en daar in alle rust kan herstellen en bijkomen van deze vermoeiende periode.
Tot morgen?
Comentarios