Dat het niet veel goeds voorspelt als je na 3 maand wéér op controle moet bij de mutualiteit, dat kon ik wel denken.
Hoe de dokter helemaal zijn kar kon keren tegen mij, dat had ik nooit zien aankomen.
3 keer het afgelopen jaar ben ik al opgeroepen voor medisch ‘onderzoek’ noemen ze dat dan.
Een arts die niets afweet van je hele geschiedenis, die je 5 minuten aanstaart om vervolgens te beslissen of je ziek bent of niet.
3 keer was hij duidelijk, lyme moet behandeld worden en zo kan je niet werken. Nu we de kaap van 1 jaar (lees: invaliditeit) naderen, en er helaas nog geen beterschap in de situatie is, is hij ineens van mening dat ik helemaal niet ziek ben. Beter alle medicatie in de vuilbak gooi en maar fulltime moet werken zoals normale mensen. Je ziet er toch helemaal niet invalide uit?! Op basis van wat moet ik nu invaliditeit aanvragen?
Euuh je hebt mijn dossier toch?
Denk je dat ik ziek ben voor mijn plezier?
Ik heb het concentratievermogen en geheugen van een goudvis. Multitasken kan al zeker niet. Ik vergeet al 1 ding terwijl ik het aan het doen ben.
Fysiek ben ik te zwak.
Geluid en drukte kan ik niet verdragen.
Ik slaap het grootste deel van de dag.
Heb zelfs niet de aandacht om tv te kijken of een boek te lezen.
Oren heb je precies niet gekregen, want wat ik ook zeg, je had je oordeel al klaar nog voor ik binnen kwam.
25 en invalide? Nee dat kan niet.
Heb je nog het lef om te vragen ‘en hoe gaat het mentaal met je?’ Terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
En zo gaat dat, als je onzichtbaar ziek bent, overal waar je komt moet je maar ‘bewijzen’ hoe ziek je bent. Uiteindelijk geloven ze toch alleen maar wat ze willen geloven. Ook al heb je alles wat het tegendeel bewijst. En zo, zo stort alles in.
Comments