Update na video call

Zoals velen van jullie wel weten, ben ik in februari opnieuw naar het ziekenhuis in Duitsland moeten gaan. Mijn gezondheid ging plots weer achteruit en er was geen duidelijke verklaring voor. Het voelde alsof ik op een kantelpunt stond: het was alles of niets bij de opstart van nieuwe medicatie.

Ondertussen neem ik die medicatie al een tijdje, en we kunnen gelukkig zeggen dat ze aanslaat. Dat klinkt hoopgevend, al merk ik er zelf nog niet veel van in mijn dagelijks leven. Ik ben nog steeds ontzettend snel moe, heb elke dag veel pijn, mijn concentratie en geheugen laten me vaak in de steek, en de spasmes in mijn benen zijn ook nog niet verdwenen.

Toch weten we dat de medicatie haar werk doet. Hoe? Omdat ik me er ook extra ziek door voel. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar het is iets dat een Herxheimer-reactie heet. In het kort: als de borrelia-bacteriën afsterven, komen er toxische stoffen vrij in mijn bloed. Mijn lichaam is niet in staat die snel genoeg af te voeren, waardoor ik me tijdelijk slechter voel. Het is dus een teken dat de bacteriën worden aangepakt – een soort goed teken in een niet zo leuk jasje.

Het plan is nu om deze behandeling nog een hele tijd vol te houden, totdat mijn bloedwaarden zo ver gedaald zijn dat ik mag beginnen afbouwen. Tot die tijd blijf ik kwetsbaar, vooral omdat mijn immuunsysteem zwaar onder druk staat. Ik moet dus nog steeds goed opletten met mensen die ziek zijn – mijn 'soldaatjes' zijn volop aan het vechten, maar sneuvelen helaas ook samen met de bacteriën.

Wat mij door deze zware periode helpt, is jullie steun.

Dankzij jullie kan ik deze behandeling blijven verderzetten. Dat is echt niet vanzelfsprekend, en ik ben daar ontzettend dankbaar voor.