Hoe ik zou omschrijven hoe het voelt om te leven met chronische Lyme

In een wereld die vaak snel voorbijgaat aan de onzichtbare strijd die velen voeren, bied ik je vandaag een blik op het leven met chronische Lyme. Een ziekte die nog steeds te vaak onbegrepen blijft en waarvan de symptomen niet altijd zichtbaar zijn voor de buitenwereld. Vergeet de gebruikelijke clichés over vermoeidheid, die kennen we allemaal al ondertussen; deze ervaringen gaan verder dan simpelweg 'moe zijn'. Het is als het dagelijks beklimmen van een steile berg, met elke stap voelbaar gewicht toegevoegd aan je enkels. In deze blog deel ik niet enkel de fysieke last, maar ook de emotionele en mentale uitdagingen van het leven met de gevolgen van Lyme.

Soms lijkt het leven met Lyme op een eindeloze beklimming, waarbij elke dag een nieuwe piek is om te overwinnen. De last die je met je meedraagt, voelt als extra bagage die je constant naar beneden probeert te trekken, vooral op dagen waarop de wereld al somber aanvoelt.

En dan is er die medicijnkast - geen gewoon kastje meer, maar eerder een apotheek op zich. Dozen vol pillen, want de standaard pillendoosjes zijn niet toereikend om de dagelijkse doseringen te organiseren. Het is een puzzel die je zelf moet oplossen om enigszins orde te scheppen in de chaos van medicatie.

Soms lijkt het alsof je op zee bent, terwijl je eigenlijk bewegingloos thuis zit. De grond onder je voeten voelt constant in beweging, zelfs als de wereld om je heen stil lijkt te staan.

Concentreren vergt een olympische inspanning. Of het nu gaat om het lezen van een boek, het volgen van een gesprek of simpelweg dagelijkse taken, het vergt dubbel zoveel moeite om je gedachten bij elkaar te houden. "Sorry, kun je dat nog een keer herhalen?" wordt een zin die je maar al te vaak gebruikt.

Soms word je wakker met een kater die niets te maken heeft met alcohol. Duizeligheid, hoofdpijn en het onvermogen om samenhangende zinnen te vormen, maken deel uit van het pakket.

Je lichaam lijkt in de war. Ben je nu warm of koud? Zweten en rillen wisselen elkaar af, en soms gebeurt het allemaal tegelijkertijd. Het is een onvoorspelbare dans van ongemak.

Opstaan en lopen voelen als een uitdaging. Je benen weigeren plotseling dienst te doen, en je gewicht wordt een last die te zwaar is om te dragen. Het is alsof je lood in je schoenen hebt wanneer je probeert te bewegen.

Lang staan is uit den boze. Het resulteert in duizeligheid, zwart voor je ogen en een bonzend hart in je keel.

Zitten met opgetrokken voeten is als zitten op een spijkerbed. Alsof elke beweging pijnlijk is en spijkers zich een weg banen door je voetzolen.

Slapen lijkt nooit genoeg. Zelfs na een volledige nachtrust word je vermoeid wakker. Dutjes bieden geen verlichting. Je bent al zo lang moe dat je je niet meer herinnert hoe het voelt om echt uitgerust te zijn.

Deze blog is geen overdrijving, maar een oprechte getuigenis van een leven dat vecht tegen de onzichtbare gevolgen van een slopende ziekte. Neem een moment om te begrijpen, te voelen en in te leven. Laat ons samen streven naar begrip en empathie, want achter elke glimlach schuilt een verhaal dat niet altijd verteld wordt.