Weet je nog, die keer dat alles precies van een leien dakje ging? Wat lijkt dat nu zo lang geleden, al was het maar vorige week..
Deze week was opnieuw erg vermoeiend, met dagen dat ik meer sliep dan wakker was. Desondanks blijf ik toch (met de nodige motivatie van papa ;) ) mijn dagelijkse wandelingetjes doen.
Mijn buik ziet intussen paars van de inspuitingen, maar dat moeten we er maar bijnemen. Hopelijk beter het als we overschakelen op een ander soort naaldjes.
De allergie medicatie blijft gelukkig wel zijn werk doen.
Ik neem mijn intolerantie dieet terug op, hopend dat mij dat een beetje meer energie kan geven en mijn nood aan tussendoortjes wat kan beperken.
Verder erger ik mij aan de terloopse opmerkingen van onwetende of niet beter wetende mensen.. Nee 'hopelijk gaat het snel beter' daar heb ik niets aan. Ook niet aan 'je moet denken aan de toekomst, het zal wel beteren'. Ik leef nu, vandaag, niet gisteren, niet morgen, niet over een paar maand. Als het nu slecht gaat dan heb ik er niets aan dat het eventueel, misschien, na de behandeling beter zal zijn. Ik heb nood aan iemand die zegt, het geeft niet als het nu niet gaat. Het is oké om niet oké te zijn.
Meer tips hoe je steunend kan zijn zonder advies te geven of in de toxic positivity valkuil te stappen vind je op mijn socials.
Bear with me.
To be continued..
Opmerkingen