De nacht van donderdag op vrijdag verliep alles behalve goed. De verpleegkundige komt om de paar uur binnen, dan voor bijvullen van infuus, later op de nacht om nogmaals bloed te prikken, van slapen komt helaas weinig in huis.
De dag start en ik heb nog meer pijn dan gisteren. Ik weet niet wat ik hier lig te doen, ik krijg enkel paracetamol en ibuprofen. Dit is ver van voldoende voor de hoge pijn die ik heb. Het beloofd een lange dag te worden.
Alhoewel er gisteren werd beloofd dat ik vandaag verschillende onderzoeken zou moeten doen, gebeurt er niks. Ik stel me de vraag of ik hier wel op mijn plaats ben. Verschillende discussies volgen met de assistent arts.
Ik voel me niet gehoord, ik voel me niet begrepen, ik wil liever naar huis.
Weet je, mijn dagen thuis bestaan min of meer uit slapen, ik slaap gemiddeld, thuis, op een dag 16uur. Als ik er hier 4 kan slapen dan is het veel. Mijn lichaam is op. Ik heb het gevoel dat ik hier achteruit ga in plaats van beter wordt. Ik krijg hier enorm vaak te maken met medical gaslighting. Mijn pijn wordt niet geloofd, zoveel pijn kan een jong meisje niet hebben.
Ik ben nog steeds misselijk, duizelig en trek het niet van de hoofdpijn, kan geen licht verdragen. Mijn neurologische testen wijken af van mijn vroegere resultaten. Dubbel zicht, afhangende arm, geen reflexen in de voeten. Veel weet de neuroloog hier niet op te zeggen.
De onderzoeken zullen zijn voor in de loop van volgende week, gezien er in het weekend niemand is..
Hier liggen we dan..
Comments